Papa, ik wil naar mama

Huilend meisje

Mijn dochter en ik fietsen samen naar huis vanuit de naschoolse opvang. Zij op haar nieuwe fiets. Bijna thuis vraagt dochterlief van vier of mama thuis is. Ik zeg “nee lieverd, mama komt thuis wanneer jij slaapt.”. Vanaf dat moment, tot aan huis, fietst er een huilend meisje naast me. Om de haverklap zegt ze dat ze naar mama toe wil. Ik bevestig haar in dat ze verdrietig is en laat haar verder huilen.

Korte knuffel

Thuis aangekomen lijkt het verdriet voorbij te zijn. Wanneer ze om haar lievelingsdrinken vraagt en een filmpje twijfel ik even. Ik weet inmiddels dat dit een manier van haar is om het verdriet te vergeten. Ik geef hieraan toe, en terwijl de tablet opstart nodig ik haar nog uit op schoot voor een knuffel. Als uitnodiging om haar nog even helemaal in haar verdriet te ontvangen. De knuffel is van korte duur, want het filmpje lonkt. Ik had het kunnen weten en laat haar filmpje kijken terwijl ik ga koken.

Lastige gevoelens

Wanneer het tijd is om te gaan slapen, en daarmee ook tijd om tanden te poetsen, komt het verdriet weer in alle hevigheid terug. Dochterlief wil dat mama haar tanden poetst. Terwijl ik rustig blijf, gaat er van alles door mee heen. Er is irritatie dat ze liever mama wil. Er is frustratie dat ze nu moeilijk gaat doen. Er is machteloosheid omdat ik mama niet ben. En terwijl het me lukt om al die gevoelens te laten voor wat ze zijn, en niet met mij aan de haal te laten gaan, nodig ik mijn dochter weer uit voor een knuffel.

Grote knuffel

Zo zitten we een tijdje samen op de stoel. Zij met een stevige greep op mijn buik en met dikke tranen uit haar ogen. Ik laat haar weten dat ik snap dat ze graag mama wil en dat ik zie hoe verdrietig ze is. Zo huilt ze haar tranen, en na een diepe zucht is het klaar. Ze staat op en gaat naar de badkamer. Ik vraag nog of ze zelf haar tanden wil poetsen of dat ik het moet doen. Zelf doen. Prima. En tijdens het tandenpoetsen zing ik nog een grappig liedje waar ze van geniet. Even spugen en spoelen. Nog even plassen. Pyjama aan. Boekje lezen. Knuffels herschikken. En hop, ze slaapt.

Eigen gevoelens

Voor veel vaders is dit een herkenbare situatie. Zeker jonge kinderen missen mama als ze er niet is, ook al zijn ze wel met hun papa samen. Dit maakt jou als papa niet minder belangrijk. Eigenlijk maakt dit je als vader net zo belangrijk omdat je op dat moment de kans krijgt om je kind in een kwetsbaar moment bij te staan vanuit jou als rots in de branding. Lukt je dat niet? Dat is helemaal oké. Vaders hebben vaak niet geleerd om met onze eigen gevoelens om te gaan. Dat maakt het lastiger om dan bij de intense gevoelens van je kind te zijn. Wat in zo’n situatie kan helpen is om eerst even de aandacht naar jezelf te brengen door een paar keer diep adem te halen en je voeten op de grond te voelen.

Meer inspiratie & updates ontvangen van Vader Visie? Meld je hier aan voor de maandelijkse nieuwsbrief.

Nieuwsbrief

Je zit nergens aan vast. Je kan je altijd met 1 simpele klik afmelden