14 juni 2017
De dag dat mijn zoon geen papa meer tegen me zei
Leestijd 2 minuten
Onwennig voelen
Mijn zoon is zeven en noemt mij sinds kort bij mijn naam. Geen papa meer en dat is onwennig. Dat het onwennig is, is nog zacht uitgedrukt. Ik vind het helemaal niks dat hij mij “Patrick” noemt in plaats van papa. Als ik andere kinderen hun ouders bij hun naam aan hoorde spreken, had ik daar een oordeel over en nu ben ik één van die ouders. Het doet van alles met me en van daaruit heb ik mijn zoon laten weten dat ik wil dat hij mij papa noemt in plaats van bij mijn naam.
Het kwartje valt
Toen ik hem een paar dagen later bij zijn moeder ophaalde, hadden zij en ik er een gesprekje over. Wat blijkt is dat hij zijn moeder bij haar naam is gaan noemen, vanaf het moment dat hij iets alleen deed waar hij daarvoor zijn moeder erbij wilde hebben. Op dat moment viel voor mij het kwartje. Dat hij ons bij onze voornamen noemt in plaats van mama of papa, lijkt gekoppeld te zijn aan een ontwikkeling in zijn groei. Gezien het gegeven dat hij bepaalde dingen nog steeds spannend vindt om zonder één van zijn ouders te doen, snap ik nu wat er gebeurt bij hem. Dit lijkt zijn manier om meer in zijn kracht en zelfvertrouwen te komen. Wie ben ik om dat tegen te houden?
Pijn vermijden
Dit neemt niet weg dat ik het niks vind dat hij mij bij mijn voornaam noemt. Het voelt veel te afstandelijk. Ik ben het type dat vanuit automatisme de symbiose opzoekt en lastig vindt om los te laten. Iets waar ik mijn eigen groei in heb gemaakt en in deze situatie met mijn zoon bij een diepere laag kom. Vanuit een oude pijn van het in de steek gelaten voelen door mijn eigen ouders, wil ik hem dwingen om mij papa te noemen. Daardoor hoef ik die oude pijn niet opnieuw te voelen. Echter, ik sta en ga voor de groei van mijn zoon en van mijzelf. Dat betekent dat ik dit ongemakkelijke, onwennige en pijnlijke gevoel toe moet laten, zodat we ook daadwerkelijk beiden kunnen groeien.
Mijn eigen shit beheren
Op deze manier in het vaderschap staan, is niet de meest makkelijke. Het vraagt van mij om eigenaarschap te nemen voor mijn shit. Hoe ik dat doe is door me uit te spreken, nieuwsgierig te zijn naar mezelf wanneer ik in een irritatie zit, bewust worden van mijn shit, mediteren en ademhalen. Ik ben blij dat ik ooit met mezelf “aan de slag” ben gegaan en daardoor nu op deze manier in het vaderschap kan staan. En omdat ik direct zie wat voor effect het heeft op mijn gezin, is de motivatie om het eigenaarschap te nemen extra groot. En nogmaals, makkelijk is het niet, en uiteindelijk levert het me als vader juist het contact, het plezier, de ontspanning en het geluk op waar ik het meest naar verlang.
Over de schrijver
Patrick Timmermans
Hoi, ik ben Patrick. Ik ben een vader, coach, trainer, schrijver en oprichter van Vader Visie. Je kan hier meer over mij lezen en hier over de coaching en hier over de trainingen die ik geef.
Ontmoet andere vaders in het vaderschap voor eerlijke gesprekken over het vader zijn. Regelmatig in Amsterdam en Culemborg. Kijk hier voor meer informatie.
Laat je inspireren door Vader Visie en blijf op de hoogte van de evenementen. Meld je hier aan voor de nieuwsbrief.
Sander Gravemaker
Aho Patrick, bedankt voor je openhartigheid. Mag je zoon je nu ook bij je voornaam noemen?
Het leest erg herkenbaar war je typt. Die van mij (9,8jr) ging me op een gegeven moment ook bij mijn voornaam noemen en daar was ik niet blij mee. Ik heb nooit een vader gehad die ik papa kon noemen, ik had een groot verlangen om dat dan omgekeerd toch nog mee te mogen maken. Maar doordat die kleine boef gewoon helemaal zichzelf is kon ik dit helemaal niet van hem verlangen, om gehoor te geven aan die behoefte van mij die schuurde aan een oude pijn. Ik zag gelukkig snel dat de nieuwe vriend van zijn moeder ook voor nieuwe dynamiek zorgde in aanhef naar zijn ouders toe. De nieuwe vriend transformeerde naar stief-vader (daar moest ik ook aan wennen. Ander verhaal) en mijn zoon noemde hem gewoon bij zijn voornaam. En papa en mama óók. Volgens mij werd het zo overzichtelijker voor hem. (Ik lees dit voor aan hem terwijl hij spelletje speelt en hij knikt hevig Jaa?)
Het heeft me uiteindelijk op twee momenten echt geraakt, ik weet ze nog precies, vervolgens kwamen de inzichten, en ik heb het losgelaten. Zonder dat ik er erg in had noemde hij me binnen no-time weer papa? Ook als hij zegt “hey” dan luister ik. Het zit hem uiteindelijk niet in de woorden maar in het gevoel wat je hebt als je ‘savonds het licht in zijn kamer uitdoet.
Wat fijn om te lezen dat je de Patrick in de spiegel accepteert man. Het is een ding om het te zien maar om er vervolgens ook mee ‘aan de slag’ te gaan is een tweede. En je kunt uiteindelijk natuurlijk helemaal niks verkeerd doen. Wat fijn dat je kinderen zo’n vader als jij hebben, dat hebben ze maar goed uitgekozen ?
Sander
❤
Patrick
Dank voor jouw mooie reactie Sander. Leuk om te lezen hoe dat bij jullie gegaan is en hoe jij daar een weg in hebt gevonden <3